Շոգ էր…
Քայլում էի Երևանիս փոշոտ ու տոթ փողոցներով ու վերհիշում այն հրաշալի պահերը, որ ապրել էի նրա հետ: Տխրությունը գնալով ավելի էր խտանում: Կոկորդումս ինչ որ բան ինձ ճնշում էր, ուզում էի լացել…
Բայց տղամարդ եմ (մտածում էի) ի՞նչ կմտածեն, երբ փողոցում ինձ լացելուց տեսնեն:
Հանկարծ սև ու մութ ամպերը ծածկեցին արևին, ու սկսեց սառը անձրև տեղալ:
Երկինքն էր լացում իմ փոխարեն…
սիրտս մի քիչ թեթևացավ...
2009թ.
©Արամ Հակոբյան (Arxangelo)
0 մեկնաբանություն(ներ):
Post a Comment